Bronzen oervormen en speelse beelden

 Artikel in Den Haag centraal juni 2022

Yke Prins haalt haar inspiratie uit de natuur: zware boomstronken worden vereeuwigd in brons, waterdruppels van cortenstaal vliegen alle kanten op.

Het atelier van kunstenaar Yke Prins ligt midden in park Clingendael. Het bos dampt nog na van een hevig onweer. Zodra het weer begint te regenen, zegt Prins: “Goed voor de natuur.” De natuur is een gegeven waar je in haar werk niet omheen kunt, het is haar grootste inspiratiebron. Ze vertaalt natuurlijke, organische vormen naar speelse beelden met gebogen lijnen en maakt bronzen afgietsels van oude boomstronken die ze in het bos gevonden heeft. Haar albasten beelden hebben naast de dunne gepolijste delen die licht doorlaten, ook ruwe vlakken.

De tentoonstelling van Prins in Pulchri Studio heet ‘Oer’ en is opgebouwd rond een  robuust bronzen beeld met diezelfde naam. De originele beukenhouten stronk komt uit het bos van Clingendael. “Het beeld is de basis van deze tentoonstelling, het is een plastische oervorm die uit de aarde komt.”

Prins heeft al meerdere grote boomstronken in brons gegoten. “In hout is het beeld zacht, je kunt de geschiedenis van de boom en de groeirichtingen in de jaarringen van de stam teruglezen, in brons wordt het iets heel anders: zwaarder en verder weg van zijn oorsprong, maar wel voor de eeuwigheid bewaard. ‘Oer’ verwijst naar de bron, naar de kracht van de natuur en de mens die daar onderdeel van is. In het midden van de zaal komen twee beelden te staan die samen ‘Oerschreeuw’ heten, als een schreeuw van de natuur naar de mens. Het wordt een soort poort, midden op de vloer. Ik vind het zelf een heel heftig beeld.”

 

Kalligraferen

Het Japanse kalligraferen, is een andere belangrijke inspiratiebron voor Yke Prins. Ze kreeg les van Japanse meesters, kalligrafeerde zelf tekens en verwerkte de resultaten tot beelden. In haar atelier hangen kleine studies aan de muur met smalle en brede lijnen, door de druk van de kwast bepaald. “Je moet daarbij alle gedachten loslaten en de bewegingen gewoon laten gaan,” zegt ze.

Haar ontwerpen worden naar de staalfabriek gestuurd om ze daar met een laser uit twaalf millimeter dik staal te laten snijden. Het cortenstaal heeft, zolang het niet met water in aanraking komt, een prachtige donkere kleur en de glans van zijde. “Ik ben bezig een proces te bedenken om die glans te behouden, want ik vind de kleur en structuur heel mooi. Helaas kan het zo niet buiten staan, want dan komt er een laag roest op.” Ander werk in dezelfde stijl is uit roestvrij staal gesneden.

 

Druppels

In haar laatste werk zijn duidelijk druppelvormen te herkennen die alle kanten op vliegen, het werk krijgt daardoor vaart en snelheid. “Op een gegeven moment vielen er tijdens het kalligraferen druppels op het papier en dat vond ik heel mooie vormen. Ik ging met inkt gooien, mijn werk werd opeens veel spontaner. Die vallende druppels hebben hun eigen snelheid en richting, als je het papier draait, krijg je nog snellere bewegingen.”

Prins gebruikt de zwaartekracht naar eigen inzicht. Op de een of andere manier weet ze verschillen weer te geven in langzaam druppelend water en druppels die snelheid hebben. Het allerlaatste werk dat ze maakte, beweegt werkelijk. Verschillende delen zijn als een mobiel met draden verbonden, ze wiegen in de wind. Het werk wordt daardoor nog ruimtelijker.

 

Piketprijs

De beelden van Yke Prins staan overal in Nederland en in Groot-Brittannië, Duitsland, Japan en Spanje. Ze ontwierp in 2021 de Piket award, een prijs die bestemd is voor professionele jonge en veelbelovende kunstenaars. Er staat ook een groot werk van haar hand in de hal van de Hoge Raad, bij de entree van de Hoge Raadzaal. Per jaar heeft ze zo’n tien tentoonstellingen door heel Nederland en Europa. Zaterdag 4 juni is dan eindelijk, na twee maal door Covid uitgesteld te zijn geweest, de opening van haar tentoonstelling ‘Oer’ bij Pulchri Studio. Ook het boek met de titel ‘Oer, Reflecties’ wordt dan gepresenteerd.

 

Yke Prins, ‘Oer’, van zaterdag 4 t/m zondag 26 juni in Pulchristudio. Meer informatie www.ykeprinsbeelden.nl

 

 

 

 

 

 

 

Koppen van ijzer, touw en verf

Artikel in den Haag Centraal augustus 2022 

Kunstenaar Mart Visser wil niet in een hokje geplaatst worden. Hij begon als couturier en exposeert nu met beelden en schilderijen in museum Beelden aan Zee.

 

 

Kunstenaar Mart Visser (1968) is een man met vele talenten, hij werd bekend als couturier en designer, maar daarnaast maakt hij sculpturen en schilderijen. Zijn solotentoonstelling in museum Beelden aan Zee laat zien hoe divers zijn werk is. De tentoonstelling is indrukwekkend en niet alleen door wát er te zien is, maar ook door de manier waarop het is gepresenteerd. Visser heeft gevoel voor drama en is eigenzinnig. Zijn beelden en schilderijen zijn weloverwogen over de ruimte verdeeld, ze hebben karakter en lijken als echte personen tot leven te komen om ter plekke een rol te spelen in een filmscene. Zelfs de opening van de tentoonstelling was geheel in stijl: zwarte gordijnen werden opengetrokken, waarna de genodigden onder begeleiding van theatrale muziek naar binnen liepen.

Een jaar geleden werd Visser al gevraagd om in Beelden aan Zee als vormgever en gastconservator de tentoonstelling van de Italiaanse beeldhouwer Igor Mitoraj in te richten, waar hij met doorzichtige blauwe schermen een heel eigen sfeer creëerde. Hij maakte een droomachtige wereld met aromatische geuren, die de bezoekers omhulden als ze binnenkwamen. Op de achtergrond speelde tijdens de hele tentoonstelling een soundtrack, die volmaakt paste bij de beelden van Mitoraj.

 

Hokje

Visser is gefascineerd door het hoofd en het gezicht en bedenkt daar eindeloos variaties op. Zijn sculpturen zijn gestapeld en samengevoegd met stukken sloophout, karton en ijzer en aan elkaar bevestigd met touw en kettingen. Hier en daar is een lik gips toegevoegd. Soms gebruikt hij perspex of laat hij een werk in brons gieten. De kleuren van zijn sculpturen zijn die van Moeder Aarde. In een korte video van de Haagse fotograaf Gerrit Schreurs is te zien dat Visser een beeld in brand steekt dat uit houten plankjes bestaat, zo krijgt hij de gewenste bruinzwarte kleur. Zijn schilderijen (geschilderde koppen en tronies) hebben een ruige structuur en gedekte kleuren, zoals blauw, grijs, oranje en oker.

In tegenstelling tot zijn modeontwerpen, ontstaan de sculpturen van Mart Visser zonder plan of ontwerp. ‘Soms willen mensen weten hoe het precies tussen mijn oren werkt,’ zegt hij. ‘Als ik begin dan ben ik zomaar een paar uur bezig, ik kom dan van alles tegen. Het gaat intuïtief, het werk ontstaat uit mijn smaak, mijn gevoel, het materiaal en mijn passie. Op het moment dat ik mijn intuïtie kan laten gaan, denk ik helemaal niet meer na over wat ik ga maken en dán ontstaat er iets.’

Visser spreekt zich er niet over uit wat hij het liefste doet: modeontwerpen of kunst maken. ‘Mensen plaatsten je graag in een hokje. Dit hokje, deze tentoonstelling, voelt voor mij op dit moment het meest comfortabel.’

 

Staalkaart

Centraal in de ruimte staat de installatie ‘The Last Supper’. Abstracte ovale vormen hangen met haken aan een rooster, ze zijn gemaakt van roestig ijzer, stukken stof en touw en stellen de koppen van de elf discipelen voor. De verlosser en de verrader zijn niet aanwezig, die rol is voor de toeschouwer. Aan de zijkant van de zaal staat een lange glazen tafel met beelden van sloophout, ook dat zijn allemaal ‘individuen’. Persoonlijkheden van kwetsbaar materiaal, zoals ook de mens kwetsbaar kan zijn.

Aan de gebogen wand zijn tientallen kleinere werken bevestigd. Conservator Dirk van Broekhuizen noemt het ‘een staalkaart van Mart Vissers vormentaal’. Hij heeft nauw met Visser samengewerkt voor het tot stand komen van deze tentoonstelling. ‘Mart heeft altijd een hamer, een beitel of een scherp voorwerp op zak om ergens iets mee te kunnen nemen, dat hij later in zijn beelden verwerkt. Zijn grondstof is gebruikt materiaal. Na het werken met die ruwe materialen moet hij eerst de huid van zijn vingers glad schuren om niet te blijven haken in de fijne stoffen van zijn kledingontwerpen.’

 

Mart Visser, solotentoonstelling t/m zondag 2 oktober in museum Beelden en Zee. Meer informatie: www.beeldenaanzee.nl

 

Pasolini, geliefd en gehaat

 Artikel in Den Haag Centraal augustus 2022

Kunstenaars uit Italië en Nederland laten in Pulchri Studio hun reacties zien op de controversiële thema’s van de films en boeken van de omstreden figuur Pasolini, die honderd jaar geleden geboren werd.

Het noemen van de naam van filmmaker Pier Paolo Pasolini (1922-1975) geeft in Italië nog altijd heftige reacties. In de jaren zestig en zeventig was hij een begrip: controversieel, aanbeden en verafschuwd. Hij was een groot intellectueel, maar ook een omstreden figuur. Zijn onorthodoxe films schiepen verwarring en niet in het minst vanwege de veelvuldige obsceniteiten, de thema’s waren heftig en schokkend. Honderd jaar na zijn geboortedag stelde de Italiaanse conservator Virginia Monteverde een tentoonstelling samen in Pulchri Studio, met twee Nederlandse en zes Italiaanse kunstenaars: ‘Pasolini, a contemporary gaze’.

Monteverde: “In Italië worden op dit moment heel veel tentoonstellingen óver Pasolini georganiseerd, maar deze tentoonstelling gaat over de thema’s die Pasolini aansneed en de reacties van een aantal hedendaagse kunstenaars hierop. Veel van de onderwerpen van Pasolini blijken voorspellingen geweest te zijn. Niet alleen op artistiek gebied, maar ook sociaal en politiek gebied.”

 

Schandknaap

Pasolini sloot zich na de oorlog aan bij de Italiaanse Communistische Partij waar hij weer uitgezet werd, toen hij openlijk bekende homoseksueel te zijn. In 1949 nam hij op een dorpsfeest vier jongens mee, in leeftijd variërend van 14 tot 16 jaar. Hij verleidde hen tot seksuele handelingen, wat hem op een aangifte kwam te staan, die na lange procedures wegens gebrek aan bewijs werd geseponeerd. Wegens ‘morele ongeschiktheid’ raakte hij zijn baan als leraar kwijt. In 1964 werd hij bekend met de film ‘Il vangelo secondo Matteo’, een indrukwekkende verfilming van het verhaal van Jezus, gebaseerd op het evangelie volgens Mattheüs. In 1965 ging hij met een microfoon en een camera bij de mensen langs om te vragen naar hun opvattingen over seks en maakte hij de taboedoorbrekende documentaire ‘Comizi d’amore’. 

Pasolini stierf in 1975 op 53-jarige leeftijd. Hij werd even buiten Rome met zijn eigen auto overreden door Giuseppe Pelosi, een 17-jarige schandknaap, die hij eerder die avond had opgepikt voor betaalde seks. Hij liet een indrukwekkende hoeveelheid films en romans na, waaronder ook de bekende film ‘Salo of de 120 dagen van Sodom’ uit 1975, die in Nederland pas in 1978 werd uitgebracht.

 

Martelaar

Veel Italianen zien Pasolini als een martelaar omdat hij voor armen, homoseksuelen en andersdenkenden opkwam. Zijn gewelddadige dood is nog steeds met een mysterie omgeven. Hoewel de

schuldige is opgepakt, zijn er nog steeds velen die denken dat er meer achter stak.

Kunstenaar Pier Giorgio de Pinto maakt in zijn werk gebruik van de nieuwste media en creëerde voor deze tentoonstelling een ‘lijkwade’ van Pasolini. Hij gebruikte een canvasdoek met precies dezelfde afmetingen als de ‘originele’ lijkwade van Jezus uit Turijn, het werk kreeg daarom de titel ‘436x110’. Er zijn wazige afdrukken van de voor- en achterkant van het lichaam van Pasolini op geprint. De Pinto stelde de afbeeldingen samen uit verzamelde foto’s. Hij legt uit:  “Als je dichterbij komt, zie je zijn naakte lichaam opdoemen. Ik heb een hand over zijn geslachtsdelen gelegd als een soort respect voor zijn totaal verwoeste lijf, waar na het ongeluk niets meer van over was. Pasolini was in de media een outsider en is als een dier behandeld. Er is zelfs geen officieel graf. Niemand wilde er destijds over praten. In Italië is het op dit moment nog steeds niet goed mogelijk om met dit werk te exposeren. Het wordt als godslastering gezien, de lijkwade van Turijn blijft toch een heilig object.”

 

Glimlach

Fedrico Bonelli maakte een video die geïnspireerd is op de film ‘Arabian Nights’, een bewerking van de oude Arabische bloemlezing ‘Duizend en een nacht’. Een van de onderwerpen in de film is genderdiversiteit. “Ik heb een heel klein fragment uit de film genomen: de glimlach van een meisje. Het meisje is een slavin maar ze kan kiezen wie haar zal kopen, omdat ze zelf geld heeft. Als haar koper de liefde wil consumeren, ziet hij dat ze een heel bijzondere glimlach heeft. Dat is heel erotisch en daar heb ik een korte video over gemaakt.”

Ook de Nederlandse Anne-Claire van den Elshout baseerde haar werk op ‘Arabian Nights’. “Pasolini haalde zijn acteurs van de straat en gaf hun aanzien, daarom heb ik mijn portretbustes met een gouden laag afgewerkt. De jongen in de film, die het meisje koopt, is een van de figuren. Voor mij was het een uitdaging om emoties vast te leggen in terracotta met een sterk glanzende afwerking.”

 

‘Pasolini, a contemporary gaze’ t/m zondag 14 augustus in Pulchri Studio. In samenwerking met de Etherea Art Gallery in Genua en het Italiaanse instituut voor Cultuur in Amsterdam. Deelnemers: Federico Bonelli, Marcela Cernadas, Pier Giorgio De Pinto, Elisabetta Di Sopra, Sylvestre Gauvrit, Carla Iacono, Viviana Milan, Anne Claire van den Elshout. Meer informatie www.pulchri.nl

 

 

Een potloodventer, kletterende pannen en een man in de kast

 Artikel in Den Haag Centraal van juli 2022

Kunstmuseum Den Haag presenteert de solotentoonstelling van Wiebke Siems die opkomt voor vrouwen en etnische minderheden.

Kunstenares Wiebke Siem (1954) reageert in haar solotentoonstelling Hot Skillet Mama in Kunstmuseum Den Haag met humor op de ‘mannelijke vooringenomenheid in de moderne kunst’. Aan het begin van de tentoonstelling hangt een grote mattenklopper aan de wand, als ultiem symbool van de vrouwelijke onderdrukking.

De installaties van Wiebke Siem gaan over de vrouw in het dagelijkse leven en in de kunst. In de jaren tachtig van de vorige eeuw, aan het begin van haar carrière, werd haar werk door critici weggezet als ‘mislukte mode of design’, in 2014 won ze de prestigieuze Goslarer Kaiserring. Door deze prijs staat ze in het rijtje van internationaal vermaarde kunstenaars als Anselm Kiefer, Rebecca Horn, Cindy Sherman, Christian Boltanski, William Kentridge en Bridget Riley.

Nog altijd speelt het door haar ervaren seksisme uit haar beginperiode, een belangrijke rol in haar werk. Ook verwijst ze naar de culturele geschiedenis van de vorige eeuw met de kolonialistische denkbeelden in de kunstwereld, die evengoed een vorm van onderdrukking waren.

 

Maskers

De titel van de tentoonstelling Hot Skillet Mama verwijst naar een compositie van de jazzcomponist Sun Ra (1914-1993). In de tekst drukt de zanger zijn verlangen uit naar een vrouw die zich in haar keuken in het zweet werkt. Hij vertaalde het gekletter van potten en pannen in zijn song naar metaalachtig klinkende ritmes. De installatie ‘Hot Skillet Mama’ van Wiebke Siem bestaat uit figuren die opgebouwd zijn uit verschillende huishoudelijke voorwerpen. Als lange dunne poppen hangen ze van het plafond.

Siem ontwierp kledingstukken die gedragen kunnen worden, maar die ook als objecten op zichzelf bekeken kunnen worden. Ze balanceert hiermee op de grens van mode en design. Het zijn vervreemdende kostuums met maskers daarboven, die sterk aan etnografische motieven doen denken. De serie ‘Maskerkostuums’ uit 2000 bestaat uit mannelijke en vrouwelijke figuren uit de zogenaamde ‘primitieve culturen’, met duidelijk zichtbare en uitvergrote geslachtskenmerken. Er staat een roze vrouw met priemende donkerrode tepels en een gat onder haar buik. Een andere vrouw draagt een jurk van teddybont met gaten waardoor borsten en buik naar buiten komen, daarboven prijken onnozel kijkende houten maskers. Siem wil met deze installatie de blik verbeelden van de witte Westerse man die naar vrouwen kijkt.

De installatie ‘Sonntag’ (2006) heeft iets angstaanjagends. Het is een slaapkamer op zondagochtend met een onopgemaakt bed en een omgevallen stoel. De personen zijn verdwenen, maar de kast staat open en daarin huist een monsterlijke figuur die uit bollen en slap hangende armen bestaat, in het midden van de figuur prijkt een enorme erectie.  

 

Etnische kunst

Voor de installatie ‘De vrouwelijke vervalser’ zijn bezems, knijpers en deegrollen gebruikt om een huiselijke tafereel uit te beelden. Het is een verwijzing naar de sculpturen van Pablo Picasso en Max Ernst, die gebaseerd waren op etnische kunst en is daarmee een reactie op de twijfelachtige collecties die in de tijd van het kolonialisme in Europa ontstonden, waarbij kunst uit Afrikaanse landen geroofd werd. Omgekeerd krijgt de gewone bezem nu een magisch aura.

De Potloodventer uit 2007, een lappenpop met wild strohaar, zit op een rotan pauwstoel. Ook hier is de keuze van de attributen veelzeggend. De stoel is een meubelstuk in koloniale stijl en staat symbool voor de strijd tegen onderdrukking van mensen met een donkere huid.

‘The Maximum Minimum’ is een installatie uit 2022, die bestaat uit jurken en knooppoppen. De poppen zijn speciaal gemaakt voor de vitrines die zijn ontworpen door H.P. Berlage, de architect van het Kunstmuseum. Siem gebruikte materialen die verwijzen naar de benodigdheden die zij als modeontwerpster in haar vroege werk gebruikte. Zo suggereert ze dat een kunstenaar steeds nieuwe dingen kan blijven maken met beschikbaar materiaal en op die manier het maximale uit het minimale kan halen.

Een serie tekeningen zonder titel toont nog eens het vakmanschap van Siem, ze zijn prachtig en gedetailleerd getekend met potlood en kleurpotlood.

 

Hot Skilled Mama, Wiebke Siem t/m zondag 30 oktober in Kunstmuseum Den Haag. Meer informatie www.kunstmuseum.nl

 

 

 

 

 

 

Gratis genieten van muziek, hapjes en kunst

Artikel Den Haag centraal juni 2022 

Nocturne Noordeinde vindt dit jaar voor het eerst in de zomer plaats, waardoor er bij mooi weer in het winkelgebied rond Paleis Noordeinde nu ook buitenoptredens zullen zijn.

Terug van weggeweest is Nocturne Noordeinde, het muziekfestival op het Noordeinde in winkels, galeries en restaurants waar tussendoor ook lekkere hapjes en drankjes geserveerd worden. “Het was eigenlijk een winters evenement, bedoeld als een lichtpuntje in de donkere dagen, maar nu voor het eerst is het midden in de zomer, bijna op de langste dag,” zegt Coen van den Oever, een van de organisatoren van het festival. “De sfeer zal daardoor heel anders zijn, maar minstens zo leuk.”

Zaterdagavond 18 juni zijn op ongeveer twintig locaties gratis concerten te beluisteren van Jazz tot klassiek en een combinatie daarvan. “Het is de vijftiende keer dat dit georganiseerd wordt. Het Residentieorkest, Jazzbureau Music Factor en het Koninklijk Conservatorium leveren allemaal topmusici. Het openingsconcert start om vijf uur in de Waalse kerk met het Hofstad Jeugdorkest, er zijn dus ook jonge mensen bij. Het slotconcert om 10.15 uur met leden van het Residentieorkest, is ook in de Waalse kerk en dat is een van de highlights. Ook dat is gratis toegankelijk.”

 

Romantisch

Het moet een romantische avond met kunst, design, fashion, culinair genieten en muziek worden, waar mensen bij de gelegenheden naar binnen gelokt worden, waar ze normaal niet zo snel komen. Het is bijvoorbeeld een goede aanleiding om ook eens een echt Iers biertje te gaan drinken in de pub O’Caseys, waar het Jazztrio Gary Kavanagh bij mooi weer in de tuin zal optreden. Op het terras van het Italiaanse eetcafé Giambonini, waar heerlijke taartjes en koffie geserveerd worden, speelt het Nadio Busarto Duo. Bij Project 2.0 staat een vleugel waar Maurice van Schoonhoven op speelt met de gelegenheidsformatie Calliope Strings, in hotel Indigo zal hij eerder op de avond de sopraan Naomi Bakels begeleiden. De concerten duren rond de vijfentwintig minuten, maar – wat redelijk uniek is bij klassieke concerten – er kan gewoon in en uit gelopen worden.

“De laatste keer dat Nocturne Noordeinde georganiseerd werd was in 2020, precies een week voordat de lockdowns kwamen. We keken toen nog raar op dat sommigen geen hand wilden schudden, maar nu kan het gelukkig weer,” besluit Van den Oever, die er duidelijk al enorm veel zin in heeft.

 

Noordeinde Nocturne, zaterdag 18 juni, het Noordeinde Den Haag. Meer informatie www.hetnoordeinde.nl

 

Kinderen dansen om fit te worden

 Artikel in Den Haag Centraal juli 2022

Lonneke van Leth vindt dat kinderen meer moeten bewegen. En wat is er leuker dan dansen? Basisschoolleerlingen strijden ook dit jaar weer om de wisselbeker van de ‘Haagse Shuffle Challenge’ en een cheque van 500 euro.

 

Vrijdag 10 juni is het dan eindelijk zover: het is de dag van de ‘Haagse Shuffle Challenge 2022’. Rond de 2100 leerlingen van 24 Haagse basisscholen hebben zich het hele schooljaar voorbereid op deze grote dag. Initiatiefneemster is danseres en choreografe Lonneke van Leth, ze vindt dat kinderen te weinig bewegen en teveel achter hun tablet of telefoon zitten. “De meeste kinderen dansen graag en doen dat met groot gemak en overal,” vindt ze. “Dansen is leuk, bewegen op muziek, alleen of met elkaar, geeft energie en zelfvertrouwen, je hart gaat sneller kloppen en je bloed gaat er sneller van stromen.”

Met de ‘Haagse Aanpak Gezond Gewicht’ van GGD Haaglanden en haar dansgezelschap voor de jeugd ‘Lonneke van Leth Dans’, ontstond het idee om Haagse kinderen regelmatig te laten bewegen door te dansen. “Het liefst zou er elke dag een beweegmoment met de hele klas moeten zijn,” zegt van Leth.

 

Video’s

Leerlingen van de groepen 6,7 en 8 van verschillende basisscholen volgden het hele jaar workshops die door de dansers van het gezelschap gegeven werden. De leerlingen van groep 7 studeerden de ‘Haagse Shuffle 2022’ in, waarvan de choreografie bedacht is door Van Leth. De winnende school krijgt de wisselbeker. De leerlingen van groep 8 maakten zelf een dans en zetten die samen met hun docent op video. Zij kunnen een cheque winnen ter waarde van € 500,- om met de hele klas aan een sportief uitje te besteden.

Op de ingestuurde filmpjes die op de website staan, is goed te zien hoe enthousiast de kinderen zijn en ervan genieten. De leerlingen konden zelf oefenen aan de hand van online ‘tutorials’, waarin de pasjes stap voor stap uitgelegd worden. Het zijn leuke instructievideo’s waarin dansers de bewegingen op muziek laten zien en waarbij je onmiddellijk zin krijgt om mee te doen. De website zit goed in elkaar en is makkelijk voor de docenten om te gebruiken en in de klas te laten zien. De groepen 6 maakten korte dansjes voor de groepen 3, 4 en 5 van hun school, zodat ook de jongsten bij het project betrokken werden.

 

Website

In een flitsende roze limousine kwam de jury na de pilot in 2020 voor de school aanrijden om met gejuich door de kinderen ontvangen te worden. Dat jaar won basisschool De Kameleon onder leiding van meester Abdel de wisselbeker en de video laat zien hoe de leerlingen uit hun dak gaan als ze horen dat ze de winnaar zijn. Op vrijdag10 juni zullen we weten wie de winnaar van 2022 is. De jury bestaande uit Lonneke van Leth en Andy Ninvalle zal dan met de bekende roze limousine de finalisten bezoeken.

De Haagse Shuffle wordt gefinancierd door Fonds 1818, het VSB Fonds, de GGD en gemeente Den Haag/Sportbeleid.

 

‘Haagse Shuffle Challenge’, prijsuitreiking op vrijdag 10 juni. Meer informatie www.haagseshuffle.nl

 Vluchten in sprookjes van papier

 Artikel in Den Haag Centraal jul 2022

Een wereld waarin alles aan het veranderen is, dat is het thema van de tweejaarlijkse tentoonstelling in Museum Rijswijk. Kunstenaars laten met papier hun ongenoegen blijken of bieden een vlucht in hun droomwereld aan.

Het thema van de Papier Biënnale 2022 in Museum Rijswijk is ‘Transitie’. Twintig kunstenaars laten met kunstwerken van papier zien, dat we in een tijd van grote veranderingen leven. Oorlogen komen steeds dichterbij, de economische groei ging nog nooit zo snel en daarmee werd de vervuiling van de aarde een probleem. De desastreuze invloed van de mens op natuur en klimaat valt niet meer te ontkennen. Niet iedereen is zich bewust van deze veranderingen, of misschien wíl men het niet weten. Agnete Simoni Mortensen verbeeldt die ontkenning in haar werk ‘Met het hoofd in de wolken’: een menselijke figuur die een wolk van papier op de handen draagt en waarin het hoofd verdwijnt. De figuur verstopt zich in een droomwereld, waar je de harde en problematische realiteit van de wereld niet hoeft te zien.

Anita Groener toont met ‘Prolonged by a hundred shadows’ hoe kwetsbaar de mens is. Van beschilderde takjes, papier en draad maakte ze een kunstwerk dat zeker een halve meter van de muur komt en daar een wirwar van dunne schaduwlijnen op werpt. Op de takken bevinden zich minuscule figuurtjes, die symbool staan voor het recordaantal mensen dat gedwongen is om huis en haard te verlaten.

Cedric ter Bals tekende over zijn alter ego: een Duitse soldaat met de naam Oskar von Balz. Hij ontwierp een eigen universum waarin de soldaat van alles beleeft. Ook hij ziet het met de wereld niet de goede kant op gaan. De felle kleuren die hij gebruikte, lijken vrolijkheid uit te stralen, maar dat is zeker niet zijn bedoeling. ‘Hoe kleurrijk je de gruwelijkheden ook verpakt, het wordt er niet acceptabeler door,’ vindt hij. Het drieluik met de titel ‘Der Siegeszug Der A7V’, leest als een boek. Het doet denken aan ‘De tuin der lusten’ van Jeroen Bosch en niet alleen door de vorm, maar ook door de talloze vreemde figuren die erin verwerkt zijn. De losse stripachtige tekeningen zijn uitgeknipt en als een collage opgeplakt.

 

Magisch

In de tentoonstelling zijn minder grote spectaculaire installaties te zien dan in voorgaande jaren, de schoonheid zit nu meer in het kleinere werk met zeer gedetailleerde bewerkingen, zoals dat van Hazel Glass. Voor haar is papier snijden een vorm van meditatie. Met de verschillende lagen uitgesneden en gekleurd papier maakte ze magische werelden, om de kijker een ontsnapping uit het alledaagse aan te bieden. Ook Thierry Faligot is een kunstenaar van het detail. Zijn rijk gekleurde sculpturen en bustes van papier, karton, veren en kunststoffen lijken zo uit ‘Duizend-en-een-nacht’ te komen.

De installatie ‘The Storyteller, the Listener and our Story’ van Layla Mazy Arthur is het enige kunstwerk dat wél een hele ruimte vult. Arthur sneed gedetailleerde voorstellingen uit papier, die volksverhalen vertellen uit andere tijdperken en culturen. De beelden zijn ontleend aan de verhalen uit haar jeugd. Met een theatrale verlichting van binnenuit, is een rijke schaduwwereld ontstaan, waar de toeschouwer doorheen

kan wandelen, de stukken bewegen een beetje door de luchtverplaatsingen.

Zoals in meer musea de laatste tijd de gewoonte is, is er jammer genoeg nergens informatie op de wanden te vinden, behalve de naam van de kunstenaar en de titel van het kunstwerk. De bezoeker krijgt een mooie brochure met alle informatie erin, toch is dat niet altijd even handig. De kunstenaars staan op alfabetische volgorde vermeld en dat vraagt steeds weer om te bladeren en te zoeken, wat afleidt van de kunstwerken.

 

‘Papier Biënnale 2022’ t/m zondag 13 november in Museum Rijswijk. Meer informatie www.museumrijswijk.nl