Camera’s van Frederick Linck krijgen nieuw leven

 Koos Breukel stelde een tentoonstelling samen met jonge fotografen, die foto’s maakten met de camera’s van de vorig jaar overleden Frederick Linck. Een hommage aan een geliefde Haagse fotograaf.

 Artikel in Den Haag Centraal van 26 augustus 2021

“En zo liep hij dan door de gangen van de School voor Fotografie,” zegt portretfotograaf Koos Breukel (1962) terwijl hij de slungelige gang van Frederick Linck feilloos imiteert. “Met zijn hoofd boven de meute uitstekend, als een Romeinse keizer.”

Fotograaf Federick Linck (1942-2020) overleed vorig jaar november en liet een studio vol herinneringen na. In de Voorhoutgalerie van Pulchri Studio is nu een tentoonstelling ingericht met de titel ‘Doorleefd - Verlies als katalysator voor wording’, een hommage aan zijn werk.

Koos Breukel, conservator van deze tentoonstelling, vertelt dat hij in Den Haag geboren is en ooit leerling van Frederick Linck was. “Ik wilde graag les van hem en kwam mijn foto’s laten zien, ik vertelde dat ik mensen op straat wilde fotograferen. ‘Dit is wél een vakopleiding,’ zei Linck toen minzaam, ‘maar met jouw foto’s kan je altijd nog de modefotografie ingaan’. Het was toen een domper, maar het heeft wel gemaakt dat ik ben blijven doorgaan met wat ik deed.”

Breukel had in 2013 een grote tentoonstelling in het Fotomuseum in Den Haag met onder meer een staatsieportret van koningin Máxima. Op de tentoonstelling in Pulchri Studio hangt zijn portret van het befaamde naaktmodel Phil Bloom uit 2021, naast de foto die Linck in 1963 van haar maakte. Ook fotografeerde hij Frederick Linck samen met zijn vrouw Conny Kuipéri op zijn sterfbed, twee dagen voor zijn dood. Een ontroerend portret.

 

Studio

“In het archief kwam ik een van zijn vele wijsheden tegen,’ zegt Breukel. “ ‘Mijn foto’s laten zien wat ik zoek, maar laten niet zien wie ik ben’. Ik dacht toen dat het mooi zou zijn om in deze tentoonstelling te laten zien wie hij dan wél was.”

Hij zocht na het overlijden van Linck een groep fotografen bij elkaar die met de oude fototoestellen, die nog in zijn studio stonden - dat waren er zeker duizend - analoge foto’s in zijn stijl wilden maken. Onder hen de nog heel jonge vriendinnen Eva Damstra en Zea van der Elsken (kleindochter van fotograaf Ed van der Elsken), allebei student aan de fotoacademie. Ze gebruikten de oude
camera’s van Linck en drukten de foto’s af op papier dat nog in zijn studio lag. “Het papier was oud en grijzig geworden, maar wel heel geschikt om dingen op uit te proberen,” zegt Van der Elsken. “Frederick fotografeerde veel naakte studenten en dat zijn wij ook gaan doen. Wij fotografeerden elkaar.” Het zijn intieme zwart-wit foto’s geworden, geheel in de stijl van de oude meester. Ze ontwikkelden de foto’s in de doka van Breukel in Vinkeveen, die hen met raad en daad bijstond.

Alle foto’s van Linck zijn in zwart-wit. Een prachtige foto is ‘Esmee’ uit 1980, een jong meisje met een indringende blik, ze zit op een doorwoeld bed. Een ander portret geeft onbarmhartig het ongemakkelijke van het mannelijke model weer. Op zijn eerste zelfportret uit 1963 zie je Linck met karakteristiek opgetrokken wenkbrauwen naar zichzelf kijken. “Linck had een vrijgevochten geest,” zegt Breukel, die er een gespiegelde print van maakte.

 

Doka

De Haagse fotograaf Gerrit Schreurs maakte een serie foto’s in de studio van Linck, die nu al niet meer als zodanig bestaat. Ook hij is een oud-student. “Met het bestaande licht kon ik de sfeer goed vastleggen, maar in de donkere kamer was dat niet eenvoudig. Met alleen de gele doka-lampen, bijgelicht met de zaklamp op mijn IPhone, kreeg ik precies de goede intimiteit,” zegt hij. “De belichting met open sluiter nam ongeveer vijf minuten in beslag.”

Andere deelnemende fotografen zijn Milan Gies, Bram Engelaar en Desmond van Koppen. Wim van Sinderen, conservator bij het Fotomuseum in Den Haag maakte een keuze uit de nalatenschap van de foto’s van Linck om in de collectie van het museum op te nemen. Ze waren buurtgenoten en Van Sinderen bezocht Linck in zijn laatste dagen vaak, om over zijn werk te praten. “Ik kocht in de loop der jaren twaalf foto’s van Fredrick voor het museum en nu komt er waarschijnlijk nog een aantal bij. Ik denk dat Pulchri in jaren
niet zo’n goede fototentoonstelling heeft gehad,” zegt hij.

 

Frederick Linck en vakgenoten, ‘Doorleefd - Verlies als katalysator voor wording’ nog tot dinsdag 14 september in Pulchri studio. Meer informatie www.pulchri.nl,

 VOORHOUT MONUMENTAAL

Na zes jaar is in 2021 de traditie van een beeldententoonstelling op het Lange Voorhout in ere hersteld. Pulchri Studio en curator André van Lier geven samen ruimte aan twintig beeldhouwers om hun werk op het beroemde Haagse schelpenpad te exposeren. In een tiendelige serie worden steeds twee deelnemende beeldhouwers uitgelicht.

 DEEL 10: Anton Vrede en Marijke Gémessy                                                                         

‘The last Monkey of the lost Amazon’, ‘Area’ en ‘Samen Together’ van Anton Vrede

Dromen over ontbossing

Op het Lange Voorhout komen drie beelden van Anton Vrede (68) te staan, die samen één geheel vormen. ‘The last Monkey of the lost Amazon’, ‘Area’ en ‘Samen Together’. Het zijn gestileerde afbeeldingen van een aapje en twee hazen. Het aapje zonder armen, is vanaf 1975 een steeds terugkerende figuur in het werk van Vrede en beeldt de machteloosheid uit, waarmee dieren uit het Amazonregenwoud moeten vluchten. Verwoestende vlammenzeeën vernietigen het regenwoud al jarenlang, maar de ontbossing is in 2020 met vijftig procent toegenomen. Vrede spreekt zijn zorgen uit, nu door de coronacrisis er geen toezichthouders meer zijn. Houthakkers, illegale mijnwerkers en landrovers profiteren van de chaos die ontstaan is door de regels van afstand houden en een gebrekkige financiering, de ontbossing neemt op dit moment sneller toe dan ooit.

“In 1975 verschenen de eerste rapporten over de gevolgen voor onze aarde. Ik maakte toen al een tekening van het
vluchtende aapje,” zegt hij. “Ik had heel vaak boze dromen, maar de angsten verdwenen voor een deel, toen ik ze in mijn werk zichtbaar kon maken.”

Het zijn altijd dieren die de hoofdrol spelen in zijn werk, de figuren hebben elk hun eigen betekenis. “In het oude Egypte werd de aap met eerbied behandeld, net als in de oosterse mythologie. Daarin treedt hij op als de boodschapper van de goden, die hun opdrachten uitvoert, hoewel hij ze zelf niet altijd begrijpt. Het aapje figureert in mijn werk als een soort nar, die dingen mag doen die ik een ander alter ego niet kan laten doen.” De hazen die toekijken in zijn gecombineerde beeld, hebben omhoog priemende oren, “Als wijsvingers op gebalde vuisten,” zegt hij.

Exotisch

Aanvankelijk werkte Anton Vrede vooral als graficus en schilder. In zijn werk kwamen  veel dieren voor met menselijke trekjes, ze verwezen naar exotische verhalen. De band tussen mens en dier vindt hij belangrijk. In schetsmatig uitgewerkte schilderijen, zet hij dansende of spelende dierfiguren tegen een kleurige achtergrond, als in een naïeve sprookjeswereld.

Anton Vrede is een bewonderaar van het werk van Lucebert en Pat Andrea. In de afgelopen dertig jaar nam hij deel aan meer dan tweehonderd exposities. Zijn werk is opgenomen in collecties van verschillende Nederlandse banken, ministeries  en musea. In 2017 stond hij met zijn sculpturen van cortenstaal op de kunstbeurs Art the Hague.

‘Little Isaac en Ramat Gan’ van Marijke Gémessy

 Dierenleed in brons

“Als je een steen in de rivier legt dan stroomt het water daarna nooit meer op dezelfde manier. Je ziet niet direct de gevolgen, soms moet je er lang op wachten, maar je hebt tenminste wel iets gedaan.” Dit is een uitspraak van kunstenares Marijke Gémessy (77). Ze doelt hiermee op haar kunstzinnige protesten tegen het dierenleed. Via haar werk geeft ze het probleem letterlijk en figuurlijk een gezicht.

Haar sculptuur op het Lange Voorhout bestaat uit twee bronzen neushoorns in een houten kist en draagt de titel ‘Little Isaac en Ramat Gan’. De jonge dieren staan klaar voor vertrek om in een transportkooi naar veiliger gebied overgebracht te worden.

“Het centrale thema in mijn werk is medeleven met de dieren. Ik heb vroeger lang getwijfeld of ik bioloog zou worden of kunstenaar. Ik kon niet goed kiezen, mijn beelden hebben dan ook meestal iets met dieren te maken,” legt Gémessy uit.

Lange tijd speelde de bedreigde neushoorn een hoofdrol in haar werk. “De hoorn van het dier die wordt gestolen, is tweemaal zijn gewicht in goud waard. Je kunt de hoorn gewoon afzagen, dan blijft het dier leven, maar stropers doden de neushoorn meestal uit gemakzucht.” Vaak geeft ze de hoorn in haar keramieken een glanzend gouden kleur. Elke neushoorn die ze maakt krijgt een nummer die staat voor een gedood dier.

 Neon

Marijke Gémessy maakt veel keramisch werk dat heel vrolijk van kleur is, wat nog eens versterkt wordt door het streepje felgekleurde neonlicht dat ze toevoegt. Humor is een vast onderdeel van haar werk. Na de neushoorn maakte ze een serie met de eveneens bedreigde pangolin, het enige geschubde zoogdier - een miereneter - dat nog bestaat. Gémessy laat de dieren in en uit keramische potten en bestaand Chinees porselein kruipen, of over de rug van een paard. Ze is erin geslaagd om het toch niet echt aantrekkelijke dier, grappig en aandoenlijk te laten overkomen.

Gémessy heeft vele werken voor de openbare ruimte op haar naam staan, ze exposeerde overal in Europa en Turkije, heeft werk in het Prinsenhof en in buitenlandse collecties. In 2019 werd ze benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje- Nassau, onder andere voor het promoten van Nederlands keramiek in het buitenland. Bekend zijn haar objecten als tulpenvazen en kruiken.

DEEL 10, slot.

Deelnemende kunstenaars:

Aris Bakker, Loek Bos, Marijke Gémessy, Marco Goldenbeld, Eppe de Haan, Douwe Halbertsma, Ewerdt Hilgemann, Roland de Jong Orlando, Kim Kroes, André van Lier, Marus van der Made, Louis Niënhuis, Yke Prins, Rinus Roelofs, Gemma Vermeulen,  Anton Vrede, Joncquil, Warffemius, Eelke van Willigen, Alexander Zaklynsky

 Voorhout Monumentaal nog tot 14 september op het Lange Voorhout. Meer informatie www.pulchri.nl  

 VOORHOUT MONUMENTAAL 

Na zes jaar is in 2021 de traditie van een beeldententoonstelling op het Lange Voorhout in ere hersteld. Pulchri Studio en curator André van Lier geven samen ruimte aan twintig beeldhouwers om hun werk op het beroemde Haagse schelpenpad te exposeren. In een tiendelige serie worden steeds twee deelnemende beeldhouwers uitgelicht.

DEEL 9: Kim Kroes en Gemma Vermeulen

‘Equilibrio’ van Kim Kroes

Oerkracht van vrouwen

 Zoals meer beeldhouwers is Kim Kroes (61) als schilder begonnen en later overgestapt op driedimensionaal werk. De mogelijkheid om rond een werk te kunnen lopen en het van alle kanten te bekijken, vindt hij iets toevoegen. Ook het kunnen aanraken van het marmer speelt bij hem een rol.

Kim Kroes maakt
sensuele vrouwelijke torso’s in marmer en brons die buigen, draaien en wentelen. Aan alles merk je zijn liefde en adoratie voor ‘de vrouw’. Hij ziet hen als het ‘universum van de wereld’. Af en toe kromt een beeld zich wellustig over de ondergrond, maar even zo vaak zie je zijn pure bewondering voor het vrouw-zijn. “Vrouwen hebben een oerkracht,” zegt hij. “Dat zag ik bij de geboorte van onze kinderen, wij kunnen dat als man nooit evenaren. Het zou goed zijn om de kracht van vrouwen meer te respecteren, de kans op een betere wereld zou dan een stuk groter zijn.”

De beelden van Kroes hebben volle heupen en ronde borsten. Zijn torso’s zijn realistisch, maar door de afsnijdingen ontstaan abstracte vlakken die contrasteren met de rondingen. De werking van het licht laat details zien, subtiele schaduwen geven ruggengraat en schouderbladen aan. Als hij in marmer werkt, bepalen kleur en vorm van de steen mede het uiteindelijke werk, toeval speelt daarbij een grote rol. Ook een onverwachte donkere ader in de steen kan zijn plan radicaal omgooien.

Balans

‘Equilibrio’ betekent ‘evenwicht’ of ‘balans’ en staat voor de harmonie die mensen zoeken in het leven. Het bronzen beeld van Kroes, dat te zien zal zijn op het Lange Voorhout tijdens de tentoonstelling, steunt met een minimaal punt op de sokkel, terwijl de torso ver naar opzij gebogen is. Het is evenwicht is fragiel en ziet eruit alsof het zo verstoord kan worden.

Kroes laat zijn bronzen beelden gieten bij bronsgieterij Sijen, die bekend staat om de speciale giethuid die hij aan de beelden geeft en die bij elk exemplaar weer anders is. ‘Equilibrio’ heeft een licht gevlekt patina. Het is alsof je de strijkbewegingen van de handen die over de huid gegleden zijn, nog kan zien.

De marmeren beelden hakt Kroes zelf in het beeldhouwersstadje Pietrasanta. De aanwezigheid van andere beeldhouwers werkt voor hem enorm inspirerend. In het najaar wordt een overzichtstentoonstelling  van zijn werk verwacht in Het Depot in Wageningen.

‘Zondagmiddag’ van Gemma Vermeulen

Hedendaagse Eline Veere

Ook voor Gemma Vermeulen is de vrouw de grootste inspiratiebron voor haar werk. Ze werkt in steen, keramiek, brons en kunststof. Het beeld waarmee ze exposeert op het Lange Voorhout draagt de titel ‘Zondagmiddag’. “De titel kwam in mij op omdat het beeld op een zondagmiddag af was, en ik mij verbeeldde dat deze vrije vrouw, op die dag, op straat flaneerde. Nu het beeld op het Lange Voorhout staat, past dat prima bij mijn verhaal.”

‘Zondagmiddag’ zou heel goed een moderne Eline Veere kunnen zijn, de hoofdpersoon uit het gelijknamige boek van Louis Couperus. Maar Vermeulen heeft in tegenstelling tot het karakter van Couperus, een vrouw afgebeeld die krachtig en zelfbewust in het leven staat. De vrouw straalt energie uit. Ze lijkt te wandelen of te dansen en draait uitdagend met haar bovenlichaam. Wind laat de haren opvliegen, de handen met gestrekte vingers hebben een spanning die je vaak bij dansers ziet.

Het beeld zelf is monumentaal gebleven en heeft weinig overbodige details, alleen de haren zijn zorgvuldig om het hoofd gemodelleerd. Het werk is levensgroot en bestaat uit keramiek, latex en roestvrijstaal. “Ik heb het niet naar model gemaakt, het komt voort uit m'n fantasie, na vele jaren mensen te hebben getekend.”

 

Karakter

De beelden van Vermeulen zijn afgeleid van de werkelijkheid, ze krijgt veel portretopdrachten waar het model dan nauw bij betrokken wordt. Het ontwerp ontstaat eerst in klei en pas na goedkeuring gaat het naar de bronsgieter. In haar portretten probeert ze het karakter van de uitgebeelde persoon weer te geven, maar ook de beweeglijkheid en de ruimtelijkheid van het menselijk lichaam spelen een rol. Ze streeft daarbij naar monumentaliteit.

Bij het beeldhouwen laat ze zich leiden door de vorm van de steen. In afgietsels van brons zijn de oorspronkelijke vorm en structuur van de steen nog goed te zien. 

Vermeulen kreeg haar opleiding aan de Rietveld Academie in Amsterdam. Eerst als schilder, maar uiteindelijk ontstond bij haar de behoefte om driedimensionaal te gaan werken, om plastisch bezig te zijn met materialen als steen en klei. Dit resulteerde in een groot aantal beelden in verschillende grootte, van een paar centimeter tot levensgroot. Ze hebben vrijwel altijd de mens en het liefst de vrouw als onderwerp.

 

Volgende week DEEL 10 en slot met Anton Vrede en Marijke Gémessy                                                                         

 

Deelnemende kunstenaars:

Aris Bakker, Loek Bos, Marijke Gémessy, Marco Goldenbeld, Eppe de Haan, Douwe Halbertsma, Ewerdt Hilgemann, Roland de Jong Orlando, Kim Kroes, André van Lier, Marus van der Made, Louis Niënhuis, Yke Prins, Rinus Roelofs, Gemma Vermeulen,  Anton Vrede, Joncquil, Warffemius, Eelke van Willigen, Alexander Zaklynsky

 

Voorhout Monumentaal nog tot 14 september op het Lange Voorhout. Meer informatie www.pulchri.nl  

 

VOORHOUT MONUMENTAAL

 Na zes jaar is in 2021 de traditie van een beeldententoonstelling op het Lange Voorhout in ere hersteld. Pulchri Studio en curator André van Lier geven samen ruimte aan twintig beeldhouwers om hun werk op het beroemde Haagse schelpenpad te exposeren. In een tiendelige serie worden steeds twee deelnemende beeldhouwers uitgelicht. 

DEEL 8: Rinus Roelofs en Eelke van Willigen

‘Verweving’ van Rinus Roelofs

Speelse beelden met een wiskundige grondslag

 Het is iets om over na te denken: “Weven is door mensen uitgevonden. Het komt in de natuur niet voor,” zegt Rinus Roelofs (66). “In elk geval niet op de systematische manier van ‘over en onder’ zoals wij dat toepassen.”

Zijn sculptuur ‘Verweving’ die nu op het Lange Voorhout staat, trekt aandacht. Enerzijds door de prachtige goudgele kleur, anderzijds door het boeiende patroon dat gevormd wordt door het ‘vlechtwerk’. Het beeld intrigeert omdat - net zoals in het werk van Escher - er iets niet lijkt te kloppen. Of toch wel? Het beeld is bijna drie meter hoog. Onwillekeurig volg je de banen van de gele stroken, die over en onder elkaar heen glijden. Er is een luchtige structuur ontstaan, door de uitgespaarde delen zie je de omgeving.

Roelofs ontwerpt op de computer. De grote beelden maakt hij niet zelf, maar laat hij maken op basis van door hem gemaakte modellen, waarbij hij ook de 3D-print techniek gebruikt. “Hiermee zijn de mogelijkheden enorm vergroot,” zegt hij. “Complexe in elkaar grijpende figuren die met de hand onmogelijk te vervaardigen zouden zijn, kunnen nu wel worden geprint.”

Structuren

Roelofs studeerde toegepaste wiskunde, daarna beeldhouwen. Hoewel hij recent promoveerde tot doctor in de wiskunde en architectuur, voelt hij zich meer kunstenaar dan wiskundige. Al decennialang maakt hij ruimtelijk werk met mathematische vormen als uitgangspunt. In 2011 werd hij even wereldnieuws toen hij in een van de veelvlakken van Da Vinci een fout ontdekte.

Ondanks de wiskundige achtergrond, blijven de beelden van Roelofs toch altijd iets speels houden, met helder gekleurde vormen en lijnen die over en door elkaar heen buitelen. “Uitgangspunt voor mijn werk is de fascinatie voor wiskundige structuren. We zien die overal om ons heen. Het gebruik van structuren als visuele decoratie is zo gewoon, dat we het niet meer als wiskunde zien. Voor mij begint het allemaal met verbazing, ik wil begrijpen wat ik zie. Het onderzoeken daarvan, leidt bij mij vaak tot nieuwe ideeën, nieuwe ontwerpen.”

In 2018 exposeerde Roelofs in het Escher Paleis in Den Haag. Met een tentoonstelling op het plein voor het Spaanse wetenschapsmuseum CosmoCaixa in Barcelona, trok hij in 2019 internationale aandacht met zes enorme stalen kunstwerken. In 2020 kwamen de sculpturen als prachtige blikvangers op het stationsplein in Hengelo - zijn woonplaats - terecht. De bedoeling was dat het tijdelijk zou zijn, maar inmiddels zijn er onderhandelingen om de tentoonstelling permanent te maken.

 

‘De vrees’ van Eelke van Willigen

 Golven van metaal

 Eelke van Willigen (47) is een surfer. Op het water bedwingt hij de golven en wordt hij geconfronteerd met de krachten van zee en wind. “Een golf begint en eindigt nooit,” zegt hij. Het kon niet anders dan dat zijn passie op zee ooit in beelden vertaald zou worden. Sinds 2004 doet hij dat met zijn serie ‘The mind of fear’, waarmee hij als kunstenaar dat vrije gevoel op zee probeert om te zetten in stugge stalen beelden. Het klinkt bijna onmogelijk, maar het is hem gelukt. Kijkend naar zijn werk ervaar je de kracht van golvend water, dat wordt opgestuwd door de wind.

Van Willigen snijdt fragmenten uit stalen of bronzen buizen en schikt ze om elkaar heen tot levendige composities. Ronde stukken metaal in roestige kleuren, soms aangevuld met oranje, blauwe of felgele accenten. In de serie ‘The mind is fear’ is ‘De vrees’ tot nu toe het grootste beeld: een golf van bijna twee meter hoog. En er komt nog steeds werk bij. “Het is een weg waar nog vreselijk veel te ontdekken valt,” zegt hij.

Van Willigen startte de serie in 2004, na het zien van televisiebeelden van de verwoestende tsunami in Indonesië. “De strijd tegen het water is een thema dat met enige regelmaat in Nederland voorbij komt. Dit samen met mijn fascinatie voor het surfen, is het voor mij natuurlijk iets dat onherroepelijk terug moet komen in mijn werk.”

Metafoor

Aanvankelijk dacht Van Willigen dat een golf maken op de manier zoals hij

normaal gesproken werkt, veel te oppervlakkig zou zijn. Maar, zoals bij een echte golf de energie vooral onder de oppervlakte zit, bleek het uitbeelden van golvend water ook veel uitdagender te zijn dan hij had gedacht.

“De kijker zal mijn werk moeten leren lezen, zoals een surfer de zee leest. Een golf kan ook heel goed als metafoor dienen voor het dagelijkse leven. Een storm woedt ergens duizenden kilometers ver weg op zee, de wind raast over het wateroppervlak. Dit creëert golven die vervolgens honderden of duizenden kilometers reizen om dan ergens stuk te slaan op de kust. Met de serie ‘The mind is fear’ probeer ik de balans te vinden tussen het beheersen en respecteren van krachten die groter zijn dan wij.”

Het werk van Van Willegen is wereldwijd te zien in Polen, Tsjechië, Slowakije, Hongarije, Duitsland, Frankrijk, de Verenigde Staten en Colombia.

 

Volgende week DEEL 9 met Kim Kroes en Gemma Vermeulen                                                                               

 

Deelnemende kunstenaars:

Aris Bakker, Loek Bos, Marijke Gémessy, Marco Goldenbeld, Eppe de Haan, Douwe Halbertsma, Ewerdt Hilgemann, Roland de Jong Orlando, Kim Kroes, André van Lier, Marus van der Made, Louis Niënhuis, Yke Prins, Rinus Roelofs, Gemma Vermeulen,  Anton Vrede, Joncquil, Warffemius, Eelke van Willigen, Alexander Zaklynsky

 

 

Voorhout Monumentaal nog tot 14 september op het Lange Voorhout. Meer informatie www.pulchri.nl  

 

VOORHOUT MONUMENTAAL 

Na zes jaar is in 2021 de traditie van een beeldententoonstelling op het Lange Voorhout in ere hersteld. Pulchri Studio en curator André van Lier geven samen ruimte aan twintig beeldhouwers om hun werk op het beroemde Haagse schelpenpad te exposeren. In een tiendelige serie worden steeds twee deelnemende beeldhouwers uitgelicht.

 DEEL 7 : Louis Niënhuis en Marus van der Made 

‘Triomf???’ van Louis Niënhuis

‘Hout heeft geen haast’ 

Het beeld ‘Triomf???’ van Louis Niënhuis zet vraagtekens bij het nietsontziend kappen van bomen over de hele wereld zonder enige beperking. Niënhuis heeft zijn hele leven al iets met hout. Zijn vader was meubelmaker en al heel vroeg werd hij geconfronteerd met de verschillen tussen hout dat door machines bewerkt is en hout dat door menselijk ingrijpen verandert. “Als kind speelde ik in de werkplaats van mijn vader al met restjes hout,” zegt hij.

Het lag in de verwachting dat Niënhuis de zaak van zijn vader zou overnemen, maar hij koos voor een opleiding aan de kunstacademie. De klassieke opleiding liet hij al snel los en hij begon met het ‘bouwen’ van beelden
met blokjes hout. Van de mechanisch gevormde stoelpoten en cafétafels uit de werkplaats van zijn vader zaagde hij blokjes, waarmee hij door stapeling sculpturen maakte. Met de hand hakte hij het resultaat in de vorm die hij hebben wilde. De blokjes hebben een vaste afmeting en vormen nog steeds de basis voor zijn werk.

Bliksemschicht

De sculptuur ‘Triomf???’ moet een dialoog voorstellen tussen natuurlijke groeivormen en door de mens ontwikkelde vormen. “Ik ben een houtfanaat,” zegt hij. “Mijn beeld moet vragen oproepen over vergankelijkheid en ‘terug naar moeder aarde. Het is een cyclus van groeien, menselijk ingrijpen en verval. Ik wil hiermee ook het tijdelijke benadrukken en de kringloop van het leven laten zien.”

Louis Niënhuis heeft eerbied voor de bomen, zijn beelden zijn een dankbetuiging aan wat de natuur ons geeft. In zijn werk is goed te zien dat hij geniet van de ambachtelijke kant. Met veel liefde zijn de stukjes hout geschikt en gelijmd tot een ideale vorm. Zijn beelden kunnen zowel figuratief als abstract zijn. ‘Hout heeft geen haast’ is een gevleugelde uitdrukking van hem. Gedurende zijn cursussen draagt hij aan zijn leerlingen uit, dat je in jezelf iets naar boven moet halen dat belangrijk genoeg is om in hout te vertalen. De techniek komt op de tweede plaats.

Het beeld ‘Triomf???’ dat op het Lange Voorhout staat, is donker aan de buitenkant en heeft aan de binnenkant de kleur van vers geschaafd hout, met een ruwe natuurlijke structuur. Het is meer dan drie meter hoog, en heeft de vorm van een boom die door een bliksemschicht is opengespleten.

 

‘Rythm 2021’ van Marus van der Made

Spanning en balans

Marus van der Made (80) had in de eerste instantie een heel ander beeld in gedachten om te exposeren op het Lange Voorhout tijdens Voorhout Monumentaal. Het moest zijn kunstwerk worden met de titel ‘T01’, bestaand uit een lange dunne buis die aan een boom vast zit met als gewicht een blok, waarbij de boom als drager fungeert. Met het thema ‘Tension’ heeft Van der Made veel soortgelijke beelden gemaakt, waarmee hij het contrast met de natuur wil benadrukken. “Door een object aan een dunne staaldraad te hangen, creëer ik een extra dimensie,” zegt hij. Helaas werd zijn beeld door de afdeling Groen van gemeente Den Haag niet toegestaan, er mag niets in en aan de bomen op het Lange Voorhout bevestigd worden.

Vanaf 2013 werkt van der Made met het thema Piramide. Hij wilde zich verder ontwikkelen en zocht naar andere vormen en materialen, er zijn inmiddels meer dan vijftig nieuwe beelden met piramides ontstaan.

Wiebelend

Het werk ‘Rythm 2021’ is speciaal voor de tentoonstelling Voorhout Monumentaal gemaakt. Het bestaat uit een toren van piramidevormen met de punten naar beneden, die op elkaar gestapeld een hoogte bereiken van ongeveer vier meter. Bij het maken stelde Van der Made zich de toeschouwer voor, kijkend naar de licht gebogen constructie die hoog boven hem uittorent en elk moment om lijkt te kunnen vallen. Die gedachte geeft onwillekeurig een zekere spanning. Vorm, ritme, spanning en balans zijn gegevens die vaak terugkeren in zijn werk.

De piramides hebben een kern van staal, daaroverheen is watervast en gelakt multiplex aangebracht. Door de vormen af te snijden en in te drukken ontstaan verrassende vormen.

Marus van der Made exposeert regelmatig in het buitenland, zijn werk is in diverse collecties opgenomen en valt onder de stroming concrete kunst. Hij voelt zich een minimalist. “De essentie van de vorm blijft voor mij belangrijk,” zegt hij. “Lijn, vlak, ritme en lichtval zijn van grote betekenis. Toch laat ik ook emotie en intuïtie toe.”

Het materiaal Alupanel (platen van aluminium) dient vaak als basis voor zijn werk. Vanaf 2017 werkt hij, behalve met zuiver pigment, ook met roestoxidatie en natuurlijke verf. In het Huygenspark in Den Haag staat een zeven meter hoge sculptuur van roestvrijstaal van zijn hand en bij de Kerketuinen een beeld van tien meter hoog.

 

 Volgende week DEEL 8 met Rinus Roelofs en Eelke van Willigen

 

Deelnemende kunstenaars:

Aris Bakker, Loek Bos, Marijke Gémessy, Marco Goldenbeld, Eppe de Haan, Douwe Halbertsma, Ewerdt Hilgemann, Roland de Jong Orlando, Kim Kroes, André van Lier, Marus van der Made, Louis Niënhuis, Yke Prins, Rinus Roelofs, Gemma Vermeulen,  Anton Vrede, Joncquil, Warffemius, Eelke van Willigen, Alexander Zaklynsky

 

 

Voorhout Monumentaal nog tot en met 14 september op het Lange Voorhout. Meer informatie www.pulchri.nl  

 

VOORHOUT MONUMENTAAL

 Na zes jaar is in 2021 de traditie van een beeldententoonstelling op het Lange Voorhout in ere hersteld. Pulchri Studio en curator André van Lier geven samen ruimte aan twintig beeldhouwers om hun werk op het beroemde Haagse schelpenpad te exposeren. In een tiendelige serie worden steeds twee deelnemende beeldhouwers uitgelicht.

DEEL 5 : Marco Goldenbeld en Roland de Jong Orlando 

‘Blossom’ van Marco Goldenbeld

 Zwevende vormen

 “Er kan geen kunst zonder passie bestaan,” vindt Marco Goldenbeld (63). Het is een uitspraak die goed bij zijn werk past. In elk beeld dat hij maakt, zie je zijn gedrevenheid. De beelden die vaak van het stugge cortenstaal gemaakt zijn, hebben door de gebogen lijnen toch iets heel bewegelijks, alsof ze elk moment kunnen opstijgen en wegvliegen. Zijn strakkere werk steunt vaak met een minimaal punt op de sokkel, alsof het zweeft.

Het is iets waar Goldenbeld al jaren naar streeft. “Als ik een truc kon bedenken om mijn werk te laten zweven, dan zou ik pas helemáál vrij zijn,” zegt hij. Het verlangen om een beeld te maken dat zich van de aarde lijkt los te maken, houdt hem al veertig jaar bezig. Hij werkt in steen en hout, maar de laatste jaren vooral met metaal.  “
Het mooie van metaal is, dat je het op een klein hoekje kunt laten staan, zodat het inderdaad lijkt alsof het zich aan de zwaartekracht ontworstelt.”

Het beeld ‘Blossom’ dat op het Lange Voorhout staat, heeft zeker ook die eigenschap. Licht en schaduw bepalen de ruimtelijkheid van het beeld. Door de openingen in het midden en de ronde gebogen lijnen krijgt de vorm iets luchtigs. De titel geeft aan dat de toeschouwer naar omkrullende bloembladeren kijkt, maar ook de suggestie van klapperende vleugels is niet ondenkbaar.

Schets

“Als ik een schets heb gemaakt, dan bedenk ik al snel iets om het driedimensionaal te maken. Het proces is en blijft steeds een zoektocht. ‘Blossom’ is ontstaan uit acht delen van cirkels en is, met sokkel erbij, bijna drie meter hoog. Ik heb de titel pas na het ontstaan van de vorm bedacht. Een titel blijft steeds lastig, omdat ik de onbevangenheid van de kijker niet wil beïnvloeden. Ik begin altijd bij nul of borduur voort op het laatst gemaakte beeld. In dit geval past ‘Blossom’ wel enigszins bij zo’n proces, omdat na de bloesem nog een vrucht komt, dus dat belooft nog wat,” zegt hij.

In zijn zoekprocessen moet Goldenbeld keuzes maken, vaak zijn het keuzes waar het beeld zelf om vraagt. Na het zoeken en in elkaar schuiven van vormen op papier, steekt hij veel tijd in het maken van een ontwerp op schaal, zodat hij precies weet hoe het beeld opgebouwd is. De technische details moeten dan nog nader bepaald worden.  “Uiteindelijk creëert een beeld zichzelf. Er is sprake van een bepaalde logica die verweven is met het maakproces.”

 

‘Infinite Homage’ van Ronald de Jong Orlando

Eerbetoon zonder eind

Meerdere beeldhouwers die exposeren tijdens Voorhout Monumentaal op het Lange Voorhout werken in de stijl van de concrete kunst, voor Ronald de Jong Orlando (60) werd het al heel vroeg de énige manier van kunst maken. Alle sculpturen uit zijn afstudeercollectie van de kunstacademie (1990) ontstonden volgens de strenge regels van de abstract geometrische kunst, een stijl die geen enkele verwijzing naar de realiteit heeft.

De Jong Orlando is gefascineerd door alles in het gebied tussen wiskunde en esthetiek en slaagt erin om dat in zijn beelden samen te brengen. Zijn werk is internationaal bekend en op verschillende plaatsten in Europa en Mexico te vinden. Het beeld ‘Infinite Homage’ - te vertalen als ‘oneindige hulde’ - is een eerbetoon aan een van zijn favoriete kunstenaars: Constantin Brâncuși.

In 2006 werd Roland de Jong Orlando uitgenodigd om in de plaats Roșia Montană in Roemenië een groot stenen beeld te maken. Vanaf dat dorp was het vijf uur rijden naar de stad Targu Jiu, waar de ‘Oneindige Kolom’ van Brâncuși staat, een monument ter nagedachtenis aan gesneuvelde Roemeense soldaten.

 

Dynamisch

“Het was een hele rit, maar de moeite waard. Het fysiek ervaren van het bijna dertig meter hoge beeld is totaal iets anders dan het op een afbeelding zien,” zegt De jong Orlando. Het maakte zoveel indruk op hem dat hij het niet los kon laten. “Vanaf dat moment wilde ik een beeld maken als hommage aan Brâncuși en dan specifiek aan die kolom. De eerste versie ontstond in 2010 in Zijpe, Noord-Holland, een jaar later werd ik door een Italiaanse collega uitgenodigd om een stenen beeld te ontwerpen dat ter plekke door steenhouwers uitgevoerd zou worden. Dat werd de tweede versie, een beeld dat door technische beperkingen nog net geen drie meter hoog werd. De derde versie bestaat uit twee zuilen en dat is het werk dat op het Lange Voorhout getoond wordt.”

De zuilen van ‘Infinite Homage’ zijn gemaakt van cortenstaal en bijna drie en een halve meter hoog. In tegenstelling tot de zuil van Brâncuși, die aan alle vier de kanten hetzelfde is en daardoor misschien wat statisch overkomt, zijn de kolommen van ‘Infinite Homage’ gedraaid, wat ze een dynamische uitstraling geeft. De oplettende toeschouwer zal constateren dat door de manier van stapelen van de modules, de ene kolom met de klok mee ‘draait’ en de andere tegen de klok in.

Volgende week DEEL 6 met Louis Niënhuis en Marus van der Made

Deelnemende kunstenaars:

Aris Bakker, Loek Bos, Marijke Gémessy, Marco Goldenbeld, Eppe de Haan, Douwe Halbertsma, Ewerdt Hilgemann, Roland de Jong Orlando, Kim Kroes, André van Lier, Marus van der Made, Louis Niënhuis, Yke Prins, Rinus Roelofs, Gemma Vermeulen,  Anton Vrede, Joncquil, Warffemius, Eelke van Willigen, Alexander Zaklynsky

 

 

Voorhout Monumentaal nog tot en met 14 september op het Lange Voorhout. Meer informatie www.pulchri.nl  

 VOORHOUT MONUMENTAAL

 Na zes jaar is in 2021 de traditie van een beeldententoonstelling op het Lange Voorhout in ere hersteld. Pulchri Studio en curator André van Lier geven samen ruimte aan twintig beeldhouwers om hun werk op het beroemde Haagse schelpenpad te exposeren. In een tiendelige serie worden steeds twee deelnemende beeldhouwers uitgelicht.

DEEL 5 : Yke Prins en Alexander Zaklynsky

‘Stillevend licht’ van Yke Prins

Oerkrachten van de natuur

 

Wie heeft er niet ooit op de oever gezeten om de fascinerende bewegingen te volgen van dansend licht dat weerkaatst op het water? Het beeld ‘Stillevend licht’ waarmee Yke Prins op het Lange Voorhout exposeert tijdens Voorhout Monumentaal, moet die ervaring weergeven. Haar sculptuur verbeeldt het licht en de weerspiegelingen daarvan op kabbelende golven. Het werk geeft de verschuivende patronen weer, als een dans tussen twee elementen.

“Doordat mijn beeld een dubbele vorm heeft, wordt diepte gecreëerd en werken licht en schaduw steeds op een andere manier. De lichtval en de plek van de toeschouwer zijn niet statisch en daardoor verandert het aanzicht constant,” zegt Prins.

Veel werk van Yke Prins is gemaakt van cortenstaal dat door het roesten een roodbruine kleur krijgt, maar ‘Stillevend licht’ is van roestvrijstaal dat zilverig glanst, zoals het water. Het is alsof je de levendigheid en de bewegingen van de golven ter plekke ervaart. Donkere schaduwen glijden in een ononderbroken spel over en tussen de glanzende vormen. De hypnotische kracht en rust die uitgaan van de oneindige deiningen van water, worden weergegeven met lange stroken metaal die door het  weerkaatste licht in beweging lijken te zijn.

 

Boomstronken

Yke Prins heeft haar atelier in het bos van Clingendael, de ultieme plek voor een kunstenaar die met en vanuit de natuur werkt. Prins wil de natuur voelbaar en zichtbaar maken. Haar thema’s zijn oerkrachten zoals water, wind, vuur en aarde. De bewegingen van de natuur, of het nu de reflectie van licht op water is, de golven van de zee of groeivormen van bomen, verwerkt ze in haar eigen beeldentaal.

Veranderingen van materiaal fascineren haar. Voor haar laatste expositie in Pulchri Studio liet ze onder meer boomstronken in brons gieten. Door de boswachter van Clingendael liet ze stukken hout voor haar deur leggen. “In hout is een beeld zacht en direct, je kunt de geschiedenis van de boom teruglezen in de jaarringen en de groeirichtingen van de stam. In brons wordt het iets heel anders, zoals ook versteend hout door de tijd transformeert, maar nog wel herkenbaar is.”

Ook haar stalen beelden gaan over het cyclische in de natuur, over groei en beweging. Haar albasten sculpturen spelen met licht en de transparantie van het materiaal. De rauwe stukken steen zijn nog behouden, maar andere delen laten door het fijne polijsten, licht in de steen binnen.

‘A Piece of Infinity’ van Alexander Zaklynsky

 Symbool van oneindigheid

Voor veel van wat Alexander Zaklynsky (43) maakt is nauwelijks een uitdrukking te bedenken. Hij denkt in termen van dimensies en interactie. Zaklynsky werd geboren op Rhode Island, Verenigde staten en woonde een periode in Reykjavik (IJsland) waar hij een galerie heeft. Op dit moment woont hij in Den Haag waar hij les kreeg aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten.

Alexander Zaklynsky werkt met geluid en video, maakt beelden en schilderijen. Hij was onder meer betrokken bij een project met synthesizers, waarbij 192 luidsprekers, door middel van geluid, architectonische bouwwerken simuleerden. In 2018 werkte hij mee aan het project ‘The Moon-Gallery’, om in 2022 honderd kunstwerken op een maanlander naar de maan te sturen en ze daar veilig te bewaren. In de afgelopen jaren maakte hij talloze houten, bronzen en ijzeren beelden.  

 

Oxidatie  

Het beeld ‘A Piece of Infinity’ stond al enige tijd vóór de tentoonstelling Voorhout Monumentaal op het bordes van Pulchri Studio. Vaste bezoekers van de kunstenaarsvereniging hebben de stalen constructie zien veranderen van glanzend staal naar een object met een roestige kleur. Gedurende een aantal maanden trok de oxidatie van beneden naar boven, de top bleef het langste zilverig. De sculptuur is bewerkt met waterstofperoxide, azijn en een zoutoplossing, zodat die tijdens de beeldententoonstelling dezelfde kleur zou hebben als de gevel van het gebouw.

Het beeld kronkelt zich omhoog en door de geledingen doet het vaag denken aan een rups. Het bestaat uit aan elkaar gelaste open driehoekige vormen, een vorm die Zaklynsky een ‘tetrahedron’ noemt: een regelmatig viervlak. Het is een vorm waarin alle vier de vlakken, gelijkzijdige driehoeken zijn en die al sinds de oudheid bestaat. Er zijn drie punten nodig om een vlak te verbeelden, met één extra punt creëer je een ‘tetrahedron’, een driedimensionale constructie. Zalynski stapelt ze op elkaar en maakt er sculpturen van.

“De ‘tertrahedron’ is een visueel symbool van oneindigheid en heeft een relatie met het getal pi. Ik verken deze vorm in zekere zin om ‘infinity’ (oneindigheid) te vinden,” zegt Zaklynski. De primaire drijfveer voor zijn creatieve proces ligt in het doorbreken van de twee- en driedimensionale velden van de traditionele kunst, naar een vierde dimensie. Hij gelooft dat het begrip van onze plaats in de grotere context van alles, aan het veranderen is. “Technologie verandert misschien sneller dan we kunnen beheersen,” schrijft hij.

 

Over twee weken DEEL 5 met Marco Goldenbeld en Roland de Jong Orlando

 

Deelnemende kunstenaars:

Aris Bakker, Loek Bos, Marijke Gémessy, Marco Goldenbeld, Eppe de Haan, Douwe Halbertsma, Ewerdt Hilgemann, Roland de Jong Orlando, Kim Kroes, André van Lier, Marus van der Made, Louis Niënhuis, Yke Prins, Rinus Roelofs, Gemma Vermeulen,  Anton Vrede, Joncquil, Warffemius, Eelke van Willigen, Alexander Zaklynsky

 

 

Voorhout Monumentaal nog tot en met 14 september op het Lange Voorhout. Meer informatie www.pulchri.nl  

 

VOORHOUT MONUMENTAAL

 Na zes jaar is in 2021 de traditie van een beeldententoonstelling op het Lange Voorhout in ere hersteld. Pulchri Studio en curator André van Lier geven samen ruimte aan twintig beeldhouwers om hun werk op het beroemde Haagse schelpenpad te exposeren. In een tiendelige serie worden steeds twee deelnemende beeldhouwers uitgelicht.

 DEEL 4 van 10 : Aris de Bakker en Douwe Halbertsma   door Margreet Hofland

‘Challenge for Balance’ van Aris de Bakker

 Optimisme op z’n kop

 Het beeld ‘Challenge for Balance’ van Aris de Bakker (67) valt op door de vrolijke uitstraling. Hij maakte een kleurrijk mens, die op z’n kop op een grote ‘corona-bol’ balanceert. Het moet de hoop op een nieuwe tijd verbeelden, een tijd zonder corona, zonder pandemie. Het geel met roze beeld doet onwillekeurig aan het zes meter hoge beeld van Niki de Saint-Phalle denken, dat in 1998 onderdeel was van de eerste beeldententoonstelling op het Lange Voorhout en waarvan de hoofdkleur ook geel was. Beide beelden stralen een heerlijk en ongecompliceerd optimisme uit. Het zijn menselijke vormen met glanzende rondingen, dansend en spelend. Het beeld van De Bakker is drie meter hoog en gemaakt van acrylaat.

In 2020 vond Aris de Bakker een nieuwe weg in de vormgeving en uitvoering van zijn beelden. ‘Challenge for Balance’ is het eerst beeld in deze stijl. De beelden zijn figuratief, geabstraheerd en hebben ronde vormen. Op de huid zijn kleurige patronen aangebracht.

Piet Hein

In de eerste jaren na de kunstacademie maakte Aris de Bakker veel figuratief werk. Zijn beelden van de zeevaarders Piet Hein en Witte de With - de laatste zittend op een tram - werden in het Zeeheldenkwartier in Den
Haag tentoongesteld. Het beeld van Witte de With is nog steeds aan een gevel te zien in de straat die naar hem vernoemd werd.

Een keerpunt was een festival in Enschede in 1987. De Bakker bedacht een grote prisma van ijs, waarin licht werd uitgesplitst. Vanaf dat moment werd zijn werk tijdelijk, de vergankelijkheid en de maakbaarheid van het leven stonden centraal. Hij bedacht opmerkelijke projecten zoals koepelvormen van ijs in de Sahara. Ook werkte hij met vuur, zout en was. In 2004 maakte hij een ‘pelgrimsreis’ met een installatie die met hem mee reisde. De installatie bestond uit gereedschap uit zijn atelier zoals flessen en verfpotten, afgegoten in parafine en bijenwas. Soms werden waxinelichtjes onder de holle gekleurde vormen geplaatst, wat een feeëriek licht gaf. De reis begon in de Sint-Jacobskerk in Den Haag en werd op elf plekken langs de route naar Santiago de Compostella opgesteld.

Naast tijdelijke kunstwerken maakte De Bakker diverse grote beelden. Zo ontwierp hij destijds caleidoscopen, die op verschillende locaties te zien waren, onder andere in het Socrates Sculpture Park in New York. Op een rotonde in Hendrik Ido Ambacht staan dertien felgekleurde sculpturen van hem, geïnspireerd op voorwerpen uit het dagelijkse leven.

 

‘Walk’ van Douwe Halbertsma 

Wandelende stripfiguur

Humor is Douwe Halbertsma (40) niet vreemd. Hij verwijst in zijn werk naar strips en cartoons. Hier en daar is de beeldentaal van Keith Haring te herkennen: eenvoudig en direct. “Humor relativeert en geeft mijn beelden lucht,” zegt Halbertsma. Zijn beeld ‘Walk’ waarmee hij op het Lange Voorhout exposeert, komt uit 2013 en zoals de titel al doet vermoeden, refereert het beeld aan de bewegingen van een lopende gestalte. Het beeld is helder en speels, het bestaat uit een stapeling van in elkaar gehaakte vormen, die verwijzen naar de menselijke figuur. Benen en voeten zijn als op een kindertekening uitgebeeld. “Mijn beelden ontstaan over het algemeen vanuit tekeningen in mijn schetsboek, vaak heb ik dan ook de titel al bedacht. Vanuit deze schetsen maak ik modellen, die beschouw ik vaak al als beelden op zichzelf. Van sommige modellen maak ik dan een beeld op groter formaat.”

Het is knap hoe Halbertsma met een paar eenvoudige gladde vormen toch emoties weet over te brengen, zoals blijdschap, verwondering of rust. Zelfs de blije streepjes van Keith Haring heeft hij niet nodig. “Als kunstenaar probeer je te delen met anderen hoe jij de wereld ziet,” zegt hij.

Het zwart-witte beeld 'Walk' is gemaakt van styrofoam (een soort piepschuim), glasvezel, kunststof, en roestvrij staal. Het is met de hand vorm gegeven door middel van zagen en schuren. Daarna is het gecoat met een kunststof op acrylbasis. ‘Walk’ is iets meer dan twee meter hoog.

 

Slappe Zwanen

De beelden van Halbertsma kunnen op elk formaat worden uitgevoerd zonder daarmee iets van hun intensiteit te verliezen. “Mijn beelden zijn maatloos”, zegt hij zelf. “Maar de verhouding tot de menselijke maat verlies ik nooit uit het oog.”

Samen met zestig kunstenaars exposeerde Halbertsma in 2003 met twee grote beelden in de Grote Kerk in Den Haag. Ook landelijk is zijn werk terug te vinden op diverse locaties. ‘Slappe Zwanen’ bijvoorbeeld, was onderdeel van een kunstproject in 2008, waarbij bewoners uit Ypenburg uit werk van een aantal kunstenaars konden kiezen. Van het dak van verschillende huizen hangen zwanen met een slappe nek naar beneden om te kijken wat er beneden hen gebeurt. Het was een opdracht van Projectbureau Ypenburg in samenwerking met STROOM Den Haag. De ‘Slappe Zwanen’ zijn ​​op vierenvijftig locaties in Ypenburg terug te vinden.

 

Over twee weken Deel 5 met Yke Prins en Alexander Zaklynsky

 

Deelnemende kunstenaars:

Aris Bakker, Loek Bos, Marijke Gémessy, Marco Goldenbeld, Eppe de Haan, Douwe Halbertsma, Ewerdt Hilgemann, Roland de Jong Orlando, Kim Kroes, André van Lier, Marus van der Made, Louis Niënhuis, Yke Prins, Rinus Roelofs, Gemma Vermeulen,  Anton Vrede, Joncquil, Warffemius, Eelke van Willigen, Alexander Zaklynsky

 

 

Voorhout Monumentaal van 21 mei tot en met 14 september op het Lange Voorhout. Meer informatie www.pulchri.nl