‘Zonder technologie zit je naakt op een rots’
Een toekomstbeeld dat verwezenlijkt wordt, daar lijkt de nieuwe dansvoorstelling van Another Kind of Blue op. Choreograaf David Middendorp komt met de voorstelling ‘Wave’, waarin maar liefst drie nieuwe stukken hun première beleven. En er is een verbeterde versie van het succesvolle ‘Airman’ uit 2018. Centraal in het werk van Middendorp staat de relatie tussen mens en technologie. Met het stuk ‘Airman’, waarin drones een duet aangaan met een danser, trad Another Kind of Blue in oktober op tijdens de opening van het Nederlandse paviljoen op de World Expo in Dubai. Ook haalde het innovatieve dansgezelschap in 2014 hiermee de finale van het populaire tv-programma ‘America’s Got Talent’.
Middendorp trad na de
dansacademie in Rotterdam en het prestigieuze conservatorium Juilliard in New
York, eerst zelf een aantal jaren op, maar uiteindelijk vond hij het maken van
nieuwe choreografieën leuker dan het dansen zelf. “Ik verloor gaandeweg het
stukje exhibitionisme dat elke danser nodig heeft om te kunnen optreden, ik wilde
liever zélf iets vertellen.” De interesse voor techniek komt voort uit zijn
opvoeding; zijn vader is ingenieur en maakte hem nieuwsgierig naar het hoe en
waarom van techniek. “Ik ben altijd heel verbaasd dat mensen technologie zien als
iets wat heel ver van hen af staat, terwijl het misschien wel de grootste
cultuuruiting is die er bestaat. Het zegt zóveel over ons. Als je alle
technologie weghaalt, zit je naakt op een rots.”
Golven
In het tweeluik ‘Frequentie en Frequentie²’ gaan de dansers een
dialoog aan met zandpatronen die gecreëerd worden door het wiskundige ritme van
de natuur. “Golven zoals van licht en geluid zitten op alle mogelijke manieren
om ons heen. In dit stuk werk ik met Chladni-patronen, ik visualiseer het
geluid. Als zand op een object ligt waar
geluid doorheen gestuurd wordt, bijvoorbeeld een metalen plaat, dan springt het
op en trekt het naar plekken waar de plaat níét trilt. Hierdoor ontstaat een
lijnenpatroon. De dansers staan op de ontstane (virtuele) patronen en vegen ze
uit, maar het geluid vormt steeds weer andere patronen. Zo ontstaat een duet
tussen natuurkunde en de dansers. Er is wel een choreografie maar de dansers
hebben een zekere vrijheid. Ik wilde eerst met echt zand werken maar dat bleek
technisch onhaalbaar. Toen hebben we samen met de TU Eindhoven en ingenieur Bas
van der Linden een wiskundig model gemaakt van hoe zand beweegt als je geluid
door het onderliggende object stuurt. De patronen worden op de grond
geprojecteerd en de dansers veranderen de vormen. Tijdens de voorstelling wordt
alles van boven gefilmd, en dat is ook op het achterdoek te zien.”
In ‘15 Minute Universe’
bouwen de dansers een universum op, dat ze binnen een kwartier weer afbreken door
middel van wetten die lijken op die van het universum. Ze verstoren de Melkweg
en vormen een stukje nieuw universum, iets wat in werkelijkheid ook gebeurt als
er grote objecten doorheen komen zoals zwarte gaten of andere sterrenstelsels. Tot
slot laat Middendorp in ‘HandsON Stage’ zien hoe mensen met hun handen
communiceren.
“Er gaat ook wel eens iets
mis,” vertelt de choreograaf. “Met zoveel techniek is het altijd maar weer hopen
dat het goed gaat. Het is een risico dat ik neem en het hoort erbij. Anders kom
je nooit vooruit. Als ik een voorstelling zou maken die nooit misgaat, dan zou
ik iets verkeerd doen. Bij de eerste voorstelling van ‘Airman’ heb ik
letterlijk verstopt achter een stoel gezeten en alleen maar geluisterd of de
drones in de lucht bleven.”
‘Wave’, donderdag 25 november, 20.15 uur,
Theater de Veste (Delft); vrijdag 3 en zaterdag 4 december, 20.00 uur, Rijswijkse
Schouwburg; zaterdag 5 maart, 20.15 uur, Amare. Meer informatie www.anotherkindofblue.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat hier uw reactie achter.