‘What happens in Straatsburg stays in Straatsburg’

 De nieuwe thriller van speechwriter Yvonne Doorduyn is fictie, maar onthult ook smakelijke details over de maandelijkse bijeenkomsten van het Europarlement die voor de gewone mens over het algemeen verborgen blijven.

 

Dat de Haagse schrijver Yvonne Doorduyn (1978) zich thuis voelt in de wereld van de politiek wordt al snel duidelijk als tijdens het interview in Bodega De Posthoorn oud-minister Ed Nijpels binnenkomt en zij ter plekke geanimeerd in gesprek raken. “Ik ben gek op thrillers,” zegt Nijpels. “Ik maak zelfs lijstjes van wat ik nog wil lezen.” Hij vertrekt met een gesigneerd exemplaar van ‘De affaire’, de nieuwste thriller van Doorduyn.

Heb je Yvonne Doorduyn eenmaal ontmoet dan kost het wat moeite om Jacky Leeghwater, de hoofdpersoon van ‘De affaire’ los te zien van de schrijver zelf. Doorduyn is een aantrekkelijke jonge vrouw en speechschrijver bij het ministerie van Defensie. Daarvoor was ze woordvoerder bij het ministerie van Infrastructuur en Milieu, persvoorlichter in het Europees Parlement en politiek verslaggever bij de Volkskrant. Ook Jacky Leeghwater werkt als correspondent voor de Volkskrant in Brussel, waar ze verwikkelt raakt in een politiek spel. Elke maand reist ze samen met de Europarlementariërs naar Straatsburg om verslag te doen van de stemmingen. Ze krijgt een verhouding met Didier Vermeire, politiek leider van de Groenen en wordt intussen belaagd door een hinderlijke stalker.

 

Ollongren

Werkelijkheid en fictie zijn in het boek van Doorduyn nauw met elkaar verweven. “In mijn boeken kun je een scheidslijn trekken tussen het verhaal dat ik verzin en het decor waartegen het zich afspeelt. In mijn vorige thriller ‘Onmacht’ komt Nieuwspoort uitgebreid aan de orde, als journalist heb ik daar zo ongeveer gewoond. Als je van schrijven houdt, geeft fictie de ultieme vrijheid. Je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, zelfs niet aan de waarheid en als je op een ministerie rondloopt, gebeurt daar van alles dat inspireert. Op dit moment schrijf ik vooral speeches voor de minister van Defensie Kajsa Ollongren. Ze heeft een enorm drukke agenda en dus geen tijd om alles zelf te schrijven, maar Ollongren is ook heel kritisch en wil zelf bepalen wat in de tekst komt. Dat is prettig want de speech blijft dan toch van háár,” aldus Doorduyn.

“Ik was ook tien jaar journalist bij de Volkskrant, waarvan bijna zeven jaar politiek verslaggever. Dat is weer een totaal andere beleving. Een politiek verslaggever volgt niet alleen de actualiteit, maar máákt die ook. In Den Haag bedrijf je de basisvorm van Journalistiek, je hoort iets, je schrijft het op en daarmee wordt het nieuws. Werk je op een buitenland- of economieredactie, dan krijg je het nieuws veel vaker uit de tweede hand, uit een persbericht, een jaarverslag of van een persbureau.”

 

Kweekvijver

Doorduyn woonde van 2011 tot 2013 in Brussel in een woning die model stond voor het appartement waar hoofdpersoon Jacky Leeghwater zich af en toe erg onveilig voelt. In dezelfde straat met hoge herenhuizen en met hetzelfde uitzicht van het balkon op het Europees Parlement. Het bruisende Café Belga ligt om de hoek.

“Brussel is een expatwereld, de meesten zitten er voor vier jaar en gaan in het weekend regelmatig terug naar hun eigen land, er ontstaan korte maar intensieve relaties. Je bent veel met collega’s op pad en er is altijd wel ergens een borrel. Rond de Europarlementariërs groeperen zich veel jonge mensen, vaak tussen de twintig en de dertig jaar en zonder verplichtingen thuis. Een aantal van hen werkt nu als politiek assistent in Den Haag. Brussel is een kweekvijver voor politiek talent,” vervolgt Doorduyn.

“Mijn tijd als persvoorlichter in Brussel was belangrijk voor dit boek. Ik moest elke maand een week naar Straatsburg, in het ritme van het Europees Parlement. Elke week neem je met dezelfde groep de Thalys. Het is vergelijkbaar met een schoolreisje en dat roept enige losbandigheid op. Partners en kinderen blijven achter, er ontstaat een sfeer van ‘What happens in Straatsburg stays in Straatburg’. Als je érgens een tweede leven kunt hebben met iemand, dan is het wel daar! Dat heb ik ook zien gebeuren en dat is mede de inspiratie voor ‘De affaire’ geweest.”

 

Soap

“De politiek is voor mij de grootste inspiratiebron, ik verzin er een spannend verhaal omheen, maar de politiek verzint ook steeds vaker zijn eigen soap. De werkelijkheid is vaak nog gekker dan je kunt bedenken. Mijn volgende boek speelt waarschijnlijk weer in den Haag, ik denk aan een defensieomgeving, maar het wordt niet al te zwaar. Ik geniet van het schrijven en ik heb altijd meer inspiratie dan tijd. Veel collega’s zijn nieuwsjunkies, ik ben meer een schrijfjunkie. Het boetseren van zinnen vind ik het mooiste dat er is. Niet zelden word ik verrast door mijn hoofdpersoon, ik wist tijdens het schrijven van ‘Onmacht’ tot halverwege nog niet wie de moordenaar was.”

 

Yvonne Doorduyn, ‘De affaire’ (366 pagina’s). Uitgever Ambo Anthos. Prijs 22,99.